13 februari 2015 | São Paulo (I)

In mijn schema had ik een sterblok gekregen. Dat is een soort verrassingsreis, waarbij je pas kort van tevoren weet welke reis het uiteindelijk wordt. Het enige dat je weet, is dat de geplande vrije dagen sowieso vrij zijn. Het wordt voor mij een São Paulo en ik besluit een vriend IPB mee te nemen. Hij kan vrij regelen op zijn werk, dus hij kan met mij mee. 

Gelukkig kan hij meekomen, dus het is leuk om hem aan boord te hebben, ook al zit hij niet in mijn werkgebied. Wat minder grappig is, is dat ik een klein buikvirusje opgepikt heb en alles wat ik eet of drink, komt er met dezelfde gang ook weer uit. Maar ik wil niet gaan zitten en toegeven aan mijn ziek zijn, bang als ik ben dat ik me dan nóg beroerder ga voelen. Dus ik doe gewoon de service en ik onderbreek deze af en toe voor een klein momentje voor mezelf, waarna ik weer lachend verder ga. Ik ben wel heel blij als ik even mag gaan liggen en ik val dan ook ècht in slaap. Ik merk dan ook meteen het voor- en het nadeel van een vlucht van 11 uur: als je je beroerd voelt, dan is 11 uur lang werken echt heel lang, maar tegelijk is het zo dat je daardoor wel lang mag gaan liggen en je dus ook echt iets aan je slaap hebt. 

Toch wel wat gammel kom ik aan in São Paulo. Ik heb per slot van rekening al lang niets meer binnen kunnen houden. Gelukkig geeft die vriend van mij aan, dat ik me om hem niet druk hoef te maken. Eenmaal in de hotelkamer ga ik eerst even op bed liggen. Daar merk ik hoe moe mijn lijf is, van het de hele dag vechten tegen dat virus. Tegelijk merk ik ook dat mijn lijf behoefte heeft om iets binnen te krijgen en te houden. Ik heb altijd ORS-zakjes bij me, om uitdroging te voorkomen, maar dat vult je maag niet echt. Uiteindelijk verzamel ik al mijn krachten en ga ik met die vriend van mij naar beneden om wat te gaan eten. We besluiten het onszelf niet te moeilijk te maken en eten in het restaurant recht aan de overkant. Ik eet alleen rijst en kip en een klein beetje groente en ik doe mijn best het binnen te houden. Na het eten gaan we meteen terug naar het hotel en naar bed. 

Na een redelijke nacht staan we op en gaan we ontbijten. Ik hou het wel op een licht ontbijt, want ik ben nog niet helemaal op orde. We hebben gezien dat vanavond de openingsceremonie is van de carnaval. Dat is natuurlijk wel een enorm kadootje, dus we willen daar graag naartoe. De drie mannen van de cockpit haken aan en we regelen 5 kaarten voor vanavond. 

Bij het ontbijt worden we ook begroet door "de Slipperdame": zij is een van oorsprong Nederlandse dame, die een winkel heeft met Havaianas-slippers. Ik heb een klein verlanglijstje meegekregen, ook van vriendinnen. En ik had mijn vriend gewaarschuwd dat ik hem wel mee wilde nemen naar São Paulo, maar dat ik wel slippers moest kopen. Dus samen gaan we met haar mee. Ik werk mijn bestellijstje af en laat alles in de winkel: de Slipperdame zorgt dat het  morgenochtend in het hotel afgeleverd wordt. Wat een fijne service!!! Ik koop bij haar ook nog twee echte Braziliaanse bikini's. Dus mijn shoplijstje is in principe afgevinkt. Zij geeft ons ook nog tips hoe we leuk de dag door kunnen komen, dus die tips volgen we op. 

Dat betekent dat we beginnen met een koffie bij een thee niet ver bij haar vandaan. We zitten heerlijk te genieten op een terrasje en laten de stad op ons inwerken. Onder collega's wordt het ook wel Saaie Paulo genoemd, maar ik vind alles nog leuk. 

Op ons gemakje struinen we daarna door naar de grote winkelstraat Oscar Freira. We slenteren langs de winkeltjes en af en toe gaan we ergens naar binnen. Ik heb van de Braziliaanse dame die ik op de Filippijnen ontmoet heb natuurlijk ook een lijstje gekregen met leuke winkeltjes en één ervan word ik meteen verliefd op: Rosa Cha. Het is een winkeltje met hele leuke aankleding al van de winkel zelf, maar ook de spullen die ze er verkopen, zijn helemaal mijn stijl. Helaas is het niet een heel goedkoop winkeltje, maar ik kan het niet laten om in de sale toch nóg een bikini en een ketting te scoren - want ik heb uiteraard zéker nóg een bikini nodig. Deze is echt wat ik me voorgesteld had bij een Braziliaanse bikini, maar ik durf het niet aan om de kleinste maat te nemen. Één maatje groter is al minuscuul genoeg, voor mijn Europese normen. Maar hij is prachtig, dus ik kan hem niet weerstaan.

We wandelen verder en stoppen bij een eettentje waar de crew vaak komt. Daar pakken we een late lunch. Via Whatsapp hebben we contact met de mannen van de cockpit over de exacte plannen voor de avond, als in hoe laat spreken we waar af. 

Na de lunch pakken we een taxi terug naar het hotel, kleden ons om en sluiten voor de borrel aan bij de cockpit en een deel van de rest van de crew. En we gaan ook door om te gaan eten. Ik bestel een klein hapje, want mijn maag is nog niet helemaal rustig en we hebben heel laat geluncht. 

Tijdens het eten regelt mijn vriend een date met een Braziliaanse dame, dus wij splitsen op. Ik ga rechtstreeks met de cockpit naar de Carnavals-optocht en hij komt later. Met de taxi vertrekken we naar de Sambo Dromo. De sfeer die er hangt is al meteen geweldig!!! We zijn er net voordat de eerste groep gaat beginnen. Er zijn 7 groepen in het totaal en van iedere groep moet in 1 uur de eerste over de startlijn stappen en de laatste binnen zijn over de finish. En het lopen ertussen moet zo constant mogelijk zijn qua tempo. Er zit een hele puntentelling aan vast, die uiteraard volledig aan ons voorbij gaat; wij genieten vooral van het hele festijn. Van de Slipperdame hebben we gehoord dat groep 5 en 6 de mooiste zijn. Maar de laatste eindigt rond 6u in de ochtend, dus we wachten af hoe ver we komen. 

Het is een waanzinnig mooie, opzwepende en gave ervaring!!! Al die kleuren, muziek, vrolijkheid. Ik had het niet willen missen!!! Na de 4e groep gaan de Baas en de Coco terug naar het hotel, maar de Co en ik willen eigenlijk nog blijven. Gelukkig dus allebei, dus wij houden het wat langer vol. En dat is niet voor niets. Inderdaad vind ik de laatste twee groepen de mooiste. Mijn vriend hebben we niet meer gezien, maar we weten niet of hij ons niet meer heeft gevonden, of dat hij ook niet meer geprobeerd heeft te komen. Als we om half 7 's morgens met de taxi bij het hotel komen, ga ik meteen naar mijn kamer en daar ligt die vriend van mij te slapen. Dus hij is in ieder geval veilig thuis. De Co en ik hebben afgesproken nog even door te gaan naar het ontbijt. We zijn er nou toch..... En we zijn zo hyper van het hele feest, dat slapen toch nog niet gaat lukken. We eten samen, bekijken de foto's en kletsen na over deze waanzinnige mazzel dat we dit hebben mogen meemaken. 

Rond 9 uur duik ik mijn bed in. Mijn vriend wordt wakker en vertelt dat hij een errug leuke date gehad heeft en dus niet meer naar ons toegekomen is. Gelukkig heeft hij ook genoten. Ik ga slapen en word om 12u even wakker als mijn vriend de deur uit gaat. Tja, hij is wel uitgeslapen, dus hij trekt zijn eigen plan. Ik probeer nog even te slapen. Verder haal ik mijn afgeleverde slippers op bij de receptie, ik trut lekker aan en de dag gaat gewoon voorbij. Tja, doordat ik de hele nacht doorgetrokken heb, is het niet anders... Eind van de middag is het dan weer Calling en mag ik weer door de nacht terug naar huis. 

Met een beetje mazzel komt mijn vriend ook mee op de weg terug. En nog groter is de mazzel dat er alleen maar plek is in de business class. Tja, dat is dan weer geluk hebben.... Ik ben allang blij dat ik weer werkend naar huis kan en me weer helemaal gewoon voel. Dan voelt die 1 uur vliegen een stuk minder zwaar...!!!