16 januari 2015 | Buenos Aires (I) [deel 2]

Ik vind het opvallend hoe snel ik helemaal in het tijdschema hier in Buenos Aires zit. Waar ik bijvoorbeeld in Calgary echt moeite had, is dat hier helemaal niet. Oké; het tijdsverschil is nu maar 4 uur en Calgary 9 uur... Dat zal ook wel íets van verschil maken.... Het is in ieder geval erg lekker om gewoon redelijk fris de dag te beginnen. 
Vandaag moet ik begin van de middag de gehuurde fiets terug brengen, dus ik besluit nog een keertje met de Co op pad te gaan. 

Zodra we buiten komen, is het meteen duidelijk dat het vandaag een stuk heter is dan dat het gisteren was. Oké, het is hier natuurlijk vól zomer. Hoe lekker is dat!!! Maar zodra we op de fiets stappen is het meteen duidelijk dat ik A: pijn aan mijn billen heb van het fietsen van gisteren en B: dat het ècht heul warm is. Dus het voorstel om even een hele goeie koffie te gaan halen, valt in hele goeie aarde. Die koffie duurt dan ook best lang en dat is prima. Ik zie niet veel van de stad zo, maar de ontspannen sfeer vind ik ook wel heel erg aangenaam. 
Het enige is dat ik nog wel naar het graf van Evita wil. Ik vind dat ik niet hier geweest kan zijn zonder dat gezien te hebben. Dat is niets voor de Co, maar gelukkig kun je daar een mega-hoeveelheid koffie in blijven gieten, dus hij brengt me er keurig naartoe en gaat dan om de hoek koffie drinken, terwijl ik de begraafplaats op ga. Op de plattegrond vind ik haar graf en ik ga op pad. Ik vind de begraafplaats prachtig!!! Allemaal verschillende graftombes en de meeste wel in wit of lichte kleuren. Met de stralende zon erop vind ik het prachtig. Sommige tombes staan een beetje open en bij sommige zie je de kisten er echt in staan. Het zijn net etalages.  

Ik volg de aangegeven route en - net als het gros van de toeristen - vind ik haar graftombe. Daar waar de meeste mensen staan. Als ik eerlijk ben, vind ik het een van de lelijkste tombes die op de begraafplaats staan. Maar goed, ik maak natuurlijk wel een foto. Al maak ik nog meer foto's van een beeld van een engel die op de hoek zit. Ik vind het een mooi beeld, in een prachtige houding, veel details... 
Als ik genoeg gestruind heb, pik ik de Co weer op, die geparkeerd zit bij een koffietentje met de grootste boom die ik ooit gezien heb. De takken zijn zo groot en zo breed, dat ze ondersteund moete worden, want de boom kan zijn eigen gewicht niet meer dragen. De boom heeft geloof ik een doorsnee van 43 meter. 
Het is grappig, want overal weet de Co wel iets leuks te vertellen: hij is duidelijk al op fietstocht geweest met een gids en hij heeft alles keurig onthouden. Top!!! 
Iets later dan afgesproken brengen we de fiets terug, maar er is niemand om de fiets in ontvangst te nemen, dus geen man overboord. En daarbij was het duidelijk dat de dame van de fietsverhuur de Co kende, dus hij is er al vaker geweest om met zijn familie en crewleden te gaan fietsen. 

In de middag ga ik naar Palermo. Dat is de leuke hippe wijk van Buenos Aires, waar je moet shoppen. Verrassend genoeg lukt het mij om met lege handen deze wijk uit te komen!!! Er zit ook een straat met allemaal grafiti op de muren en schilderingen op de straat. Ik geniet als ik er rondloop. Ik had gedacht hier in Argentinië los te kunnen gaan op de aankoop van gave schoenen in kleine maatjes, maar de schoenmode hier is in de verste verte niet mijn smaak: hele dikke zolen... En dan niet eens ook nog hakken, maar gewoon grote lompe schoenen. Dus er gaat niets nieuws mee naar huis voor de kast. 
In het blad aan boord van onze vliegtuigen, de Holland Herald, staat deze maand ook een interview over Buenos Aires en de dame die geïnterviewd wordt, noemt Welldone Tattoos als plek om een prachtige souvenir van Buenos Aires te halen. Deze shop zit ook in Palermo, dus als ik erlangs kom, kan ik het niet laten even een fotootje te nemen. Helaas heeft de dame van het interview alleen maar geitenwollen sokken tips qua restaurants. Allemaal macro-chaotisch en daar heb ik niet direct behoefte aan.
Uiteindelijk kom ik er nog wat collega's tegen van een andere crew van ons. Tja, dat was ook te verwachten in de hipste wijk van Buenos Aires. We eten bij een restaurant waar ik een steak bestel. Tja, Argentinië staat bekend om het vlees en ik heb tot op heden alleen maar vis gegeten (oké; stukje heeeeerlijke Wagyu-beef gisteren bij de Japanner en eend), dus ik kan deze kans niet voorbij laten gaan. Maar als ik heel eerlijk ben, ben ik niet heel erg onder de indruk. Of mijn verwachtingen waren te hoog gespannen... Ik laat me verleiden een paar slokjes van een - eerlijk is eerlijk - heerlijke witte wijn te nemen. Het was een klein bodempje, maar ik krijg het op een gegeven moment helemaal warm... Ik voel me zo dronken worden... Van 4 slokjes.... Wat ben ik toch een mietje!!! Nou ja; ik slaap er heerlijk op!!! 

De volgende dag moeten we er vroeg uit. Ik ben hier niet alleen om vakantie te vieren; er moet ook gewerkt worden!!! We moeten op en neer vliegen naar Santiago de Chili. Dat is een vlucht van 1u45 heen en 1u20 terug, maar al met al ben je er toch een dagje zoet mee. 
Tijdens de start en landing op de heenvlucht is er een plek te vergeven in de cockpit en ik trek het lootje dat ik tijdens de landing in de cockpit mag. Maar eerst moet er gewerkt worden. Terwijl we de sales staan te doen, merken we dat de aandacht van de passagiers behoorlijk afgeleid is. Een blik uit het raam maakt duidelijk waarom: we vliegen over het Andes-gebergte en het is echt waaaaaaanzinnig mooi!!! Ik kan dan ook niet wachten tot ik de cockpit in mag. Als we "prepare for landing" krijgen, mag ik naar voren en ik krijg nog net een stuk mee van het fantastische uitzicht!!! Ik ben jaloers op de Baas en de Co, die dit drie keer in de week mogen zien; daarom zitten zij daar gestationeerd. En ik ben heel erg blij, dat ik in de loting de landing op Chili getrokken heb. Wat een cadeautje!!! 

De terugweg is korter, dus we moeten even stevig doorwerken, maar dan gaat de vlucht ook lekker snel. Uiteindelijk zijn we eind van de middag weer terug in het hotel. In de bus stelt de Co voor om met zijn allen te gaan eten in een lekker restaurant. Ik sluit graag aan en uiteindelijk gaan we met zijn 8-en uit eten. 
Voordat we weggaan, krijg ik al een WhatsAppje van een vriend van mij, die mee heeft gereden met de Dakar Rally. De finish is geweest en de intocht in de stad ook. Heel jammer dat dat was terwijl wij in de lucht hingen. Maar ik word uitgenodigd voor een feestje in de avond; als hij weer een beetje bijgeslapen heeft en vooral zich een beetje opgeknapt heeft: met een baard van 3 weken ziet hij er erg afgeleefd uit. Ik mag een plus 1 meenemen en ik vraag de Co mee; nu kan ik hèm iop sleeptouw nemen, in plaats van andersom. Ondanks dat hij in Agentinië zat, is de Dakar een beetje langs hem heengegaan, maar ik klets hem bij over de uitslag, dus dat komt goed. 

De Co heeft geen woord te veel gezegd: het is een ontzettend mooi restaurant, met een fantastische keuken!!! Ook deze avond ga ik weer aan de vis en dat was een heel goede keuze. Ik zit naast een collega die bij Martinair vandaan komt en we hebben ontzettend gezellige gesprekken. Eigenlijk is hij ook nog redelijk nieuw bij ons, dus we verbazen ons over dezelfde dingen, terwijl hij eigenlijk al 15 jaar vliegt. Erg grappig. 
De dames van de crew hadden al gepland te gaan stappen, dus die gaan na het eten hun eigen weg. Ik ga met de drie mannen die ook mee waren terug naar het hotel en van daaraf loop ik met de Co naar het Sheraton Hotel, waar het grootste deel van de Dakar Crews zit. Daar zit mijn vriend keurig gedoucht en geschoren te wachten. Samen met hem gaan we naar een sponsorfeest. 
Erg leuk, want daar kom ik nog diverse ex-collega's tegen: cameramensen en coureurs. Een aantal wist dat ik er zou zijn, maar voor een aantal is het ook een verrassing. Één van de rijders en ex-collega's geeft me een knuffel als hij me ziet en vraagt wat ik daar nou doe? Als ik zeg dat ik hem thuisbreng, antwoordt hij meteen dat hij helemaal nog niet naar huis wil. Nee, ik bedoelde ook op de vlucht naar huis... Erg leuk om al die mensen daar te ontmoeten. Het is niet een heel spannend feest, dus op een gegeven moment neemt die vriend van mij ons mee naar het Red Bull-feestje. Dat is een íets drukker feestje: ik zie ergens staan dat er een capaciteit is van 622, maar volgens mij zijn er wel 1.622 mensen... In ieder geval veel meer mensen dan dat locatie eigenlijk aan kan. Het is echt hutje mutje. 
Die vriend die ons meeneemt, is net zo lang als ik en de Co is bijna 2 meter, dus we zadelen hem op met de dankbare taak om wat te drinken te regelen. Dat blijkt, ondanks zijn lange lengte, een onmogelijke taak. De bar kan alle publiek bij lange na niet aan. We wurmen ons naar een andere bar en daar kom ik passagiers tegen van de heenreis, die mij herkennen. Via hun krijg ik het voor elkaar om drankjes te regelen. Als we die hebben, houden we ze goed vast, want als ze vallen, weten we niet hoe lang het gaat duren voordat we nieuwe hebben. 
Ik realiseer me terwijl ik daar samengeperst tussen àl die mensen sta, dat àls er nu iets gebeurt in deze tent, dat er echt zeker weten doden en gewonden zullen vallen. We gaan iets meer richting de uitgang en staan ook een tijdje buiten. Die vriend van mij kent natuurlijk heel veel mensen daar en loopt op een gegeven moment achter een mooie dame aan naar binnen. De Co en ik gaan achter hem aan, maar binnen 2 tellen zijn we hem en de dame aan zijn zijde volledig kwijt. Ik kruip nog ergens op een bank om een beter uitzicht te krijgen, maar hij is nergens meer te vinden. Eigenlijk ben ik er wel klaar mee. En ik ben niet de enige. Dus de Co en ik besluiten in een taxi te stappen op weg naar huis. Ik sms mijn vriend dat ik hem kwijt geraakt ben en dat ik hem wel weer zie aan boord. Uiteindelijk schuiven we rond 5u het hotel binnen, dus we hebben ons best gedaan, vind ik. 

De volgende dag slaap ik uiteraard uit. Het ontbijt ging ik bij lange na niet halen, dus het wordt eten op de kamer bestellen. 
Ik kijk nog even uit het raam, maar het regent dat het giet en het onweert, dus ik heb geen enkele behoefte om mijn bed uit te komen. Ik geniet dus echt van een heerlijk aantrut-dagje... Eind van de dag klaart het een beetje op. Net op tijd om droog iets te kunnen gaan eten. Een groot deel van onze crew is naar een concert van de Foo Fighters; daarom hadden ze ook de vlucht aangevraagd. Dus ik zoek nog even contact met de Co, die ook een luie dag gehad heeft, naast het inpakken van zijn koffers, want zijn stationering zit er morgen op, als de Baas en hij ons naar huis brengen. 
Dus we gaan nog even samen eten in een Peruviaanse sushi-tent. Een bizarre combinatie, die een verrassende, maar ook heel lekkere kaart oplevert. En ja, weer vis. Maar dat kunnen ze hier ook wel zo lekker klaarmaken!!! 
Dan niet te laat gaan slapen. Koffer pak ik morgen wel in. 

Ik had toch wel gedacht dat ik moeite zou hebben met slapen, aangezien ik al een hele dag in bed gelegen heb, maar ik slaap weer als een blok en als ik wakker word, moet ik me zelfs nog haasten om het ontbijt te halen. Daar zit ik nog even gezellig met de collega's te kletsen. Ik maak nog snel een foto van het Russische team van de winnaars van Dakar, die in ons hotel verblijven. En daarna moeten we dan echt de koffer in gaan pakken en zit deze mini-vakantie er weer op... Ik heb lang niet zo veel gedaan als op mijn andere trips, maar minstens zo genoten... 

Aan boord kom ik alle bekenden weer tegen: ex-collega's, rijders en passagiers van de heenvlucht. Ik wissel nog van werkgebied met mijn maatje, zodat ik wat bekenden ook echt kan bedienen. Dat maakt deze vlucht wel extra onvergetelijk...!!!