3 februari 2015 | Taipei (I) [deel 5]

Omdat ik nog nooit in Taipei geweest ben, wil ik die ene dag dat ik in de stad zelf ben, natuurlijk niet onbenut laten. Dus met mijn maat spreek ik alweer vroeg af om op pad te gaan. Beetje jammer daaraan is, dat ik pas om half 5 's ochtends mijn bed ingerold ben, dus als ik om 10u alweer klaar moet staan, is dat best vroeg. Maar dat maakt niet uit!

Mijn maat heeft eigenlijk de plannen gemaakt en ik haak aan. We beginnen met een kleine wandeling en een brunch bij de sushi-tent. Het is zijn derde keer al bij hetzelfde restaurant, dus ik ga ervan uit dat het ook wel goed is. En eigenlijk is er natuurlijk niet veel beters dan de dag beginnen met sushi. 

Daarna gaan we op zoek naar de juiste metro-halte, zodat we naar de theeplantages kunnen gaan. Hij heeft erover gelezen, dus dat willen we zien. We gaan met de metro naar het eindstation en van daar pakken we een kabelbaan naar die plantages. Alle karretjes van de kabelbaan zijn beplakt met Hello Kitty (-achtige) tekeningen en dat werkt enorm op onze lachspieren.

Het weer is wel een schril contrast met het weer op de Filippijnen: 16 graden en regen... Dat is wel even wennen na die 25 tot 30 graden en zonnig. Ik ben blij dat ik wel een regenjasje meegenomen had. Eenmaal boven op de berg lopen we in de regen op weg naar de plantages. Heel eerlijk, is er heel weinig te zien. Misschien snappen we het niet goed, maar we zien vooral veel restaurants waar je thee kunt drinken, een paar kleine theeplantjes, paar mooi bloeiende bomen en een mooie tempel. Ja en een wandelpad, maar als we het goed uitrekenen zijn we dan een uur zoet om dat te lopen en ondanks dat het er erg mooi uitziet, hebben we daar in de regen niet zo heel veel zin in. Dus ondanks dat we ren stukje afgelegd hebben, draaien we om en gaan we terug naar beneden met de kabelbaan. 

Bij de voorlaatste halte van de kabelbaan stappen we uit, want daar zit de Taipei Zoo. Een dierentuin die zowel de gewone zwart-witte als de rode panda heeft. En die zie je niet in alle dierentuinen, dus die willen we graag zien. Het is een erg grote dierentuin en ze hebben meer bijzondere dieren, die ik nog nooit gezien heb in een dierentuin: lynxen en koala's bijvoorbeeld. En we zien de beide panda's in actie. Maar als ik heel eerlijk ben, ben ik een beetje verwend geraakt door al die mooie reizen die ik maak, waar ik alle dieren in het echt zie. En ik merk dat ik het een beetje zielig begin te vinden, in een dierentuin, met zo weinig ruimte, waar de dieren steeds hetzelfde loopje doen. 

Nadat we de zoo gezien hebben, stappen we weer op de metro. We gaan terug richting de stad en daar gaan we naar de 101. Dat is de grootste toren van Taipei, waar de stad ook wel bekend om staat. Ik moet bekennen dat ik me helemaal nog niet verdiept heb in de stad Taipei, omdat ik vooral bezig was met mijn trip naar de Filippijnen, dus ik wist niet eens van het bestaan van de toren af, moet ik tot mijn schande bekennen. Gelukkig weet mijn maat het wel en ondanks dat hij er al geweest is, wil hij er nog wel een keer heen, zodat ik hem kan afvinken op mijn lijstje. 

Weer met de metro gaan we er heen. Die ondergrondse openbaar vervoer stelsels zijn toch wel ideaal, vooral in Azië. Je komt supersnel, makkelijk en veilig precies daar waar je wilt. Ik ben er dol op! Dus als we weer boven de grond komen, moet ik mijn hoofd ver in mijn nek leggen om het bovenste puntje van de toren te kunnen zien, want we staan er pal onder. 101, check!

Onder de toren is een groot winkelcentrum, met een grote foodcourt. Daar zit ook een Dim Sum-restaurant, met een Michelin-ster. We kijken naar de prijzen en die zijn prima te doen, dus dat willen we graag meemaken. Normaal gesproken staat er een lange rij om binnen te komen, maar we zijn errug vroeg voor etenstijd, dus we krijgen meteen een tafeltje. Ik kan met mijn glutenallergie geen Dim Sum eten, maar er staat voldoende ander lekkers op de kaart. Het zijn een soort Aziatische tapas. Ik weet niet of ik de sterrenkwaliteit er aan af kan proeven, maar ik kan wel zeggen dat ik heerlijk gegeten heb. 

Na het eten gaan we nog heel even naar de Mall. Ik wil even langs bij de Superdry-winkel, want doordat ik zo fijn in mijn joggingpak heb gereisd, heb ik mijn zinnen gezet op een hoodie in koraalkleur, met grijs, zodat hij perfect past bij mijn fijne joggingbroek die ik op mijn eerste reis naar Houston gekocht heb. Een idee wat in mijn hoofd zit en wat helemaal niet gestoeld is op kennis van de collectie van Superdry, maar tot mijn stomme verbazing vind ik tot in het kleinste detail wat ik in mijn hoofd heb. Het is meer mazzel dan wijsheid. Dus ik ben helemaal blij met mijn vondst, die natuurlijk mee naar huis gaat. 

In de Mall hebben we ook wifi en ik check even mijn telefoon op leuke berichtjes. Er is een Whatsappje van mijn moeder: "Hoe gaat het met jullie?". Ze weet dat ik met mijn maat op stap ben, maar om nou meteen te vragen hoe het met "ons" gaat, komt toch een beetje gek over. Dus ik antwoord dat we in een Mall zijn en net pas wifi hebben, en dat we een hele leuke dag gehad hebben. Dan krijg ik een berichtje terug of we het nieuws gehoord hebben dat er in Taipei stad een vliegtuig neergestort is. Dat is zo'n onwerkelijk bericht, dat ik nog even vraag of het een grap is, terwijl ik eigenlijk weet dat ze daar geen grappen over zou maken. 

En inderdaad zoeken we meteen op nu.nl de berichten op en zien dat er een klein vliegtuig in Taipei-stad in een rivier terecht gekomen is. Het is een bizar bericht en als we de info lezen, is het een knap staaltje stuurwerk van de piloten dat er maar zo weinig geraakt is in de stad zelf. Op dat moment wordt er door de hulpdiensten nog gezocht naar overlevenden. 

Mijn maat en ik schrikken toch wel even van dat bericht. Het blijft iedere keer weer een schok te horen als er iets heftigs gebeurd met een vliegtuig en ik merk dat sinds ik vlieg, dat het vele malen harder binnenkomt. We vragen ons ook af of het gevolgen heeft voor ons vertrek. Er zijn twee luchthavens in Taipei en we weten niet van waar deze kist vertrokken is en of dat gevolgen heeft. We wilden toch al niet meer te lang in de stad blijven, maar we maken nu iets meer vaart om naar het hotel terug te gaan.

We stappen een halte te vroeg uit, zodat we nog een klein stopje kunnen maken in een tempel waar we dan langs lopen op weg naar het hotel. Het schijnt dat er heel veel tempels zijn in Taipei, dus ik wil er graag een gezien hebben voordat ik ga. Ik blijf het namelijk erg indrukwekkende bouwwerken vinden en ik vind de sfeer er eigenlijk altijd heel prettig, sereen. 

Na ons tempelbezoek lopen we dan toch echt door naar het hotel en we zijn in spanning of we een briefje onder onze deur vinden dat er vertraging zit op onze vlucht, maar er ligt niets. Tegen de tijd dat ik op de kamer ben, heb ik nog anderhalf uur voordat we Calling hebben en ik ga nog even in bed liggen. Maar buiten dat ik überhaupt niet zo goed ben in voorslapen, gaat dat al helemaal niet als je net bericht gehoord hebt van een neergestort vliegtuig. Het zijn toch collega's van je, en net zet je weer op scherp van wat er allemaal kán gebeuren. 

Dus zonder echt te hebben geslapen, gaat de telefoon en moet ik me gaan klaarmaken. Beneden maken mijn maat en ik kennis met onze nieuwe crew, waar we mee naar huis vliegen. Uiteraard gaat het vooral over de crash en wat de oorzaak kan zijn geweest. Ik merk dat ik het toch prettig vind om dan even met de mannen van de cockpit te kunnen brainstormen. Uiteraard is het voor hun ook koffiedik kijken wat er gebeurd kán zijn. Gelukkig brengt onze bemanning ons veilig weer thuis en kan ik terug kijken op een waanzinnig mooi "snoepreisje" van de baas....